#MEnot

Over het disproportionele offer dat een verkrachtingsslachtoffer brengt na aangifte

Gisteren ging Nieuwsuur over het uitblijven van vervolging na aangifte van verkrachting. Twee ouders vertelden over wat hun dochters met beperkingen hadden doorstaan en dat ze nu al maanden wachten op enige actie van de politie. Een advocate had ook drie dergelijke zaken onder zich.

De zaken kwamen bij de zedenpolitie ‘onder op de stapel’. Het kan maanden duren voordat er uberhaupt een eerste keer contact met de dader wordt opgenomen. In een geval loopt de dader rond in dezelfde instelling als het slachtoffer zonder dat hem tot nu toe een strobreed in de weg is gelegd (met natuurlijk het grote risico dat hij opnieuw in de fout gaat in die omgeving van veel kwetsbare meisjes en vrouwen).

Ik dacht na wat dit voor mij zou betekenen: Vanzelfsprekend moet een slachtoffer verhoord en onderzocht worden: Politie-verhoor en recherche/medisch- onderzoek duurt uren en er zitten verschillende mensen tegenover en aan me… Ze stellen moeilijke, confronterende vragen, misschien zelfs kritische (Kan ik dat op dat moment aan? Belangrijker nog: wat hou ik daaraan over?) Ik moet het sperma ‘bewaren’ totdat ze ‘klaar’ zijn. Als het mij zou overkomen, dan zou ik zo snel mogelijk willen douchen en heb ik ruimte en tijd nodig om ‘tot mezelf’ te komen in plaats van ‘afwachten’, me positioneren ten opzichte van de bejegening, lijdelijk zijn over een volgende stap en met wie en het laatste dat ik zou willen is dat mijn lichamelijke integriteit meteen weer wordt geschonden: dat vreemden zonder dat ik dat wil (understatement) kijken en aan delen zitten die net zijn getraumatiseerd. En dan ben ik er nog niet. Daarna volgt vervolging, of niet, of ben ik in onzekerheid wanneer dan en hoe. En of en hoe ik op de hoogte word gehouden en wat er verder nog van me verwacht wordt. Vervolgens mag ik maar hopen dat de advocaat van de verdachte respect voor me heeft (dat hij niet aandraagt dat ik een te kort rokje droeg bijvoorbeeld) en dat de rechter de verdachte niet laat gaan door een vormfout, dat het OM zijn zaak niet op orde heeft of wat dan ook. Nee voor mij geldt, als ik slachtoffer word, dan ga ik twee keer nadenken of ik volgens de reguliere weg aangifte ga doen waarbij ik (het gevoel kan hebben dat ik) geofferd word en waarna maar moet blijken of de voor mij onbetwiste dader ooit voorbij de beschermde of verwaarloosde status van verdachte komt….

verdere overdenksels:

Iemand zei: Als ze ervoor kiezen om aangifte te doen, tja..  : well, punt 1 wie kiest er?: Mag je dat als slachtoffer zelf doen, of doen anderen dat ‘voor je’? (Word je gepusht?). Punt 2: in hoeverre is het een keuze en in hoeverre laat je je leiden nadat je eenmaal in dat circus terecht bent gekomen? Mijn pleidooi: beslis in ieder geval zélf en maak de keuze bewust!

Verder vond hij: Je kunt toch op elk moment je medewerking intrekken? Dat vraag ik me af. Als je eenmaal in de molen zit…. Pleidooi 2: dat je eenmaal a hebt gezegd, betekent niet dat je ook b moet zeggen: als er (wederom) over je grenzen wordt gegaan, of anderszins: waak voor je eigen belangen en zorg voor jezelf. Als het nodig is op te geven, doe dat dan.

Suggestie voor verbetering van het systeem (voor zover dat aan mij is met mijn beperkte kennis van het huidige systeem):

Als je als slachtoffer met hooguit twee hoog opgeleide, psychologisch sterke, lieve, zachte, slimme en kordate mensen van jouw geslacht van doen hoeft te hebben die verhoren, onderzoeken, contact met je houden en de zaak blijven doen, dan kan het aanvaardbaar zijn om meteen na de schending je trauma te delen met deze tot dan toe vreemden. Je tot diverse partijen moeten verhouden doet geen recht aan de noden van de vrouw* als zij in haar intiemste fysieke plek en daarmee in haar primaire veiligheid is geschonden is. (zie ook het traumawerk van Bruce Perry en het onderzoek naar kwetsbaarheid van Brene Brown). *Dit geldt overigens vanzelfsprekend ook voor de man of het kind als slachtoffer van verkrachting.