Mag ik moraliseren?

Los van de vraag of mensen zitten te wachten op eerlijk commentaar, stel ik mezelf de vraag: Wie ben ik om het te geven?

Mijn vader leerde me altijd dat ik negatieve dingen maar moest inslikken.. Het is een soort rode draad in mijn leven dat ik weerstand kan oproepen met mijn (gave om de) vinger op de zere plek te leggen (zeker in combinatie met scherp inzicht en lef).

Tien jaar lang op de plaatselijke hockeyclub heb ik daar zelf het meeste hinder van ondervonden. Mijn beste vriendin uit mijn Leidse tijd -die daar psychologie had gedaan- beet me toe dat ik alleen advies mocht geven en mocht helpen als daarom gevraagd werd. Ik ben dat gaan toepassen, hoewel het in die relatie te laat bleek.

Al dat soort reacties, van subtiel tot grof, van vreemden en intimi, van wijze, fijne mensen en van ‘zuigers’ hebben mij ertoe doen zwijgen, althans daar deed ik mijn best voor. Niet dat het altijd lukte. Vooral als een ‘machtige’ een ‘zwakke(re)’ afzeek of als mensen geen weerstand gewend zijn ( dat zie je vaak bij notarissen, makelaars en in het vak dat ik zelf nog een blauwe maandag heb uitgeoefend dat van de advocaten) bleef mijn natuurlijke drive om tegenwicht te bieden onverminderd groot. Niet direct om mezelf neer te zetten, als wel om de ander te stuiten of op zijn minst te doen nadenken.

En nu, anderhalve week geleden, heb ik het licht gezien. Ik heb me gerealiseerd dat het toch zonde is van mijn kwaliteiten. Dat ik van mijn (al dan niet vermeende) zwakte mijn kracht moet maken. Dat ik niet voor niets veel lieve mensen om me heen heb die blij zijn dat ze altijd een reactie uit het hart van me krijgen. Dat we eerlijkheid en de directe confrontatie soms node missen in Nederland. Dat er niet voor niets een rode draad ook in mijn leven zit. Dat ik me juist wel moet laten horen!!!

Ik denk dat ik betrokken, spontaan en eerlijk ben en ook aanwezig, kritisch, confronterend, principieel, atheïstisch, non-conform en normatief. En ik heb lef. (Ik ben zeker niet bang voor hotemetoten, hoewel ook ik me wel eens laat intimideren door te grote ego’s, maar daar heb ik achteraf altijd spijt van!) En –soms- als het meezit, heb ik ook nog wel een greintje humor. (Soms vind ik het wel jammer dat ik niet ‘leuker’ ben :)) Ik ben wars van geënsceneerde televisie (dat alles al op de seconde gepland is en dat de gesprekken tot aan de woordkeuze voorbereid zijn als één groot toneelstuk). Ik vind het belangrijk dat ‘gouden’ mensen aan het woord komen in de media (en kunnen uitpraten) en hun constructieve bijdrage kunnen leveren aan onze samenleving én dat respectloos of zelfs immoreel gedrag op radio en televisie aan de kaak wordt gesteld. Ik denk dat ik dat kan en ik ben nu zover dat ik dat wil (en durf :)).

Laatst aan de borreltafel van mijn politieke partij spraken politieke vriendjes de juist aangestelde burgemeester van eigen gezindte naar de mond en toen kon ik me ook niet inhouden. Tot drie keer toe nam ik stelling en vooral mijn blik sprak boekdelen, zo zei hij zelf. Ik hoef geen stelling te nemen om het stellingnemen, begrijp me goed, maar ik vind dat je ergens voor staat. Zonder aanziens des persoons: dus net zo goed ten opzichte van de koningin, als ten opzichte van je eigen kind en de buschauffeur.

• Consistent,
• principieel
• en waardevast zijn
• zonder concessies,
• met het openbaar belang voor ogen,
• vanuit de basis en de essentie redenerend.

Volgens mij is dat het nastreven waard!

En wie maakt me verder wat? Anders word ik toch gewoon de ‘vrouwelijke variant’ van Jan Mulder, Maarten van Rossum en Johan Derksen zónder voetbal maar mét respect! Met als grote voorbeeld Claudia de Breij!

Ik ben me er wel van bewust dat ik daarmee veel reacties kan oproepen, publieke pispaal kan worden of er weer vriendschappen mee kan verliezen of wat dan ook, maar dat moet dan maar. Daarmee zal ik moeten leren omgaan. Daar geef ik me (nu al) wel rekenschap van, want dat zal me het nodige kosten. Ik kan ook heel gevoelig zijn en vind het belangrijk dat ik goed begrepen word en eigenlijk wil ik ook wel aardig gevonden worden…

Blijft mijn vraag: Mag je moraliseren? Mag je mensen fijntjes en/of heel duidelijk terechtwijzen, terugfluiten, confronteren?

Laat me alsjeblieft weten wat jij daarvan vindt en of jij vindt dat we wel meer tegenkracht in Nederland kunnen gebruiken

• als dj’s te ver gaan,
• als presentatoren iemand al vooral hij (maar meestal zij) het woord krijgt in de hoek zetten,
• als ordinair en decadent (te) veel de boventoon voeren
• als grof en ‘leuk’ steeds normaler worden…

Vind jij ook dat onnodig respectloze en zogenaamd ‘coole’ taal en gedragingen te vaak onweersproken blijft? Zie jij ook dat het door elkaar heen praten en afkappen, het schelden en vloeken, het denigrerende en het seksistische normaal wordt, tot voorbeeld strekt en zich bijna tot norm verheft (nl kijkcijfers trekt en prijzen wint….)?

Wil je me vertellen of jij graag zou kijken en luisteren naar iemand die hier onvermoeibaar tegenover gaat staan of vind je dat irritant of onnodig of vooral vermoeiend en hou je überhaupt niet van serieus?

Ik hoor graag wat er in je omgaat als je dit leest en kan niet wachten op je reactie!!!