Hoe het zo ver kan komen….

Mensen vragen mij vaak hoe de kandidaten van Mijn Leven In Puin het zo ver hebben kunnen laten komen. Ik heb al vaker geschreven (zie daarover andere blogs van me) dat heel veel spullen iemand als het ware verlammen. Daarnaast geloof ik dat er nog iets anders aan de hand is.

Uit onderzoek is bekend dat mensen die in een schone omgeving zijn hun afval in het algemeen netjes in de vuilnisbak gooien. Mensen in een straat met troep op de grond gooien hun zooi daar ook bij.

Troep trekt troep aan.

Volgens mij is er iets vergelijkbaars aan de hand in een huis. Vraag je maar eens af of het zo ook werkt in jouw huis: Is het opgeruimd en heb je iets in je handen dat je niet meer nodig hebt, dan zul je het gewoonlijk ook opbergen op de vaste plek die het heeft. Is je huis (of je kamer) een zooitje en je hebt iets in je handen dat je niet meer nodig hebt, dan zul je het snel neergooien “voor als je gaat opruimen”. Maar het moment dat je gaat opruimen dat komt bij sommigen nooit of ze beginnen wel, maar dan lukt het niet meer… Die neiging om het neer te gooien of om het ook in een doos te doen of wat voor onpraktisch dan ook, die blijft bestaan. En het beter organiseren, het doel dat alles een vaste logische plek heeft, dat verdwijnt steeds meer uit beeld. Uiteindelijk is zo iemand dan ook gebaat bij hulp, soms is er veel hulp nodig. En na de nieuwe start, is hij veelal in staat om het dan zelf bij te houden. Daarmee is zo’n opschoonsessie met de hulptroepen een dankbaar traject: Je hebt hem echt weer op weg geholpen! De berg is geslecht en er is weer ruimte, overzicht en perspectief!