Helaas geen vertrouwen

Laatst ben ik bij iemand geweest wiens lieve en goedwillende dochter mijn hulp had ingeroepen.

Helaas zag hij het niet zitten. Hij was het gesprek over mogelijke hulp ‘al lang zat’, zoals hij zelf zei. Gelukkig had hij niks tegen mij…. De woningbouwvereniging had jaren geleden alles in dozen gedaan en dat kostte hem toen twee jaar om weer ‘op orde’ te komen. Eigenlijk denk ik dat hij die klap nog steeds niet te boven was. Voor hem dus geen van te voren overeengekomen traject, voor haar, de dochter, ook nul op rekest….

Hoe pijnlijk ook en hoe graag je iemand ook wil helpen om uit de dozen te komen, hoe minimaal je het traject wilt vormgeven (uitgangspunt blijft: veiligheid voorop), als je liefste niet mee wil werken, dan houdt het voor het betrokken familielid daar op, in ieder geval op dat moment. Respect voor ieders keuze staat voorop. Het is wel altijd slikken als je je liefste licht, lucht en ruimte gunt en als je je zorgen maakt over de gezondheid en het welzijn van hem of haar! Ik heb de dochter aangeraden om met familie en overig netwerk te streven naar één visite per week: Voor iemand met verzamel- en bewaardrang is bezoek een goede aanleiding om in beweging te blijven. Voor de bezoekers biedt dat net de mogelijkheid om enigszins de vinger aan de pols te houden. Natuurlijk doe je dan samen een rondje huis, maar zeker voordat je weer weggaat is het een must om even over iets anders te praten: dat voorkomt dat de relatie alleen nog maar gaat over de spullen En ik? Ik ben vanzelfsprekend ‘altijd’ bereikbaar en beschikbaar, mocht de angst afnemen en het vertrouwen, de hoop en het perspectief op verbetering overwinnen!