Cultureel (on)bewust

Op twitter ontspon zich vanochtend een hele discussie naar aanleiding van de blog van @EljaDaae over angstmarketing
https://www.eljadaae.nl/omgekeerde-angstmarketing/

Deze al wat oudere blog had ik aangeprezen waarop een aantal mensen waaronder Ilonka beduidend minder onder de indruk waren. @ilokaac had het over eigen verantwoordelijkheid en @MartineEM vond dat mensen zich te vaak slachtoffer noemen.

Op twitter heb je natuurlijk maar 140 tekens per tweet tot je beschikking en ik raakte dus al snel in verwarring: Als er iemand voor eigen verantwoordelijkheid is dan ben ik dat en zelf zou ik nooit het woord slachtoffer in de mond hebben genomen in dit kader….

Ik bepleit geenszins een verbod op angstmarketing en ik heb het ook niet gehad over regels of andere beperkingen daarop. Ik vond het vooral een sterke blog omdat ik bewustwording een goed ding vind: laat mensen maar begrijpen hoe de marketing hen probeert te sturen. De boodschap is: je kan slapend rijk worden: ben jij een sukkel als je die kans niet grijpt / waarom buffelen als je het slapend binnen kunt trekken etc. Persoonlijk vind ik dit soort marketing naar oplichting rieken….

Ook mensen die niet bewust op zoek gaan naar dit soort informatie of die het naast zich neer leggen worden er naar mijn mening meer door beinvloed dan IK zou willen. Volgens mij meer dan wij allen zouden moeten willen. Dat heeft niks met (individueel) slachtofferschap te maken of met het nemen van eigen verantwoordelijkheid, maar alles met hoe we cultureel worden gevormd. Zeker nu bekend is dat onze keuzes vaak veel minder bewust worden gemaakt dat we denken. Ik zie hier een stuk van de achterkant van onze Westerse maatschappij: maak mensen bewust van pijn of het risico op pijn en zorg dat ze daardoor niet zonder jouw product denken te kunnen en het in ieder geval gaan proberen.

Ik hou er gewoon niet van: mensen bang of onzeker maken… En ook niet om ze het gevoel te geven dat ze tekort komen: Marketing is er natuurlijk op gericht om zoveel mensen het gevoel te geven dat ze nou net jouw product moeten kopen, dat ze iets tekort komen als ze dat niet hebben. Eigenlijk vind ik dat al jammer: Puur vanuit de idealen van de levenskunst zou je moeten streven naar tevredenheid, harmonie, en gematigdheid. Denken we verder aan het milieu en duurzaamheid (Ilonk :)) dan zouden we met zijn allen minder producten moeten willen (produceren), zouden we moeten consuminderen! Als we genoegen nemen met minder is dat beter voor onszelf en voor de wereld.